Piano

8 maart 2014

De piano van oma is omgewaaid. Na anderhalf jaar in de buitenlucht liet het vermolmde hout los. Het loodzware frame van gietijzer ligt nu in puntgave staat met snaren en al in het gras, tussen de sneeuwklokjes.

Het eerste object dat we naar dit erf verhuisden, was mijn piano uit Amsterdam. Het regende en het zogeheten hondje op wielen bezweek onder het gewicht van het klavier. Wij Googlden om hulp en daar kwam Jack, de lokale pianoman. Niet alleen wist Jack behendig mijn piano naar binnen te werken, ook ging hij behendig om met oma.

Oma had sinds de eerste ontmoeting louter stennis gemaakt tegen onze komst op haar erf. Zelfs bij de notaris gaf nog ze te kennen dat het erf en de gebouwen haar eigendom waren en dat zij niet zou vertrekken. Opa probeerde haar niet eens te sussen, haar obstinate gedrag irriteerde hem enkel. Het bleek dat opa op eigen houtje hun gezamenlijke bezit in de verkoop had gedaan. De makelaar had snel gehandeld, wij waren op slag verliefd geraakt en de deal was binnen een paar dagen rond geweest. Maar oma leek van niets te weten.

De hectiek van het inpakken was groot geweest en oma was steeds verwarder geraakt door haar gedwongen verhuizing. Wij waren overeengekomen dat opa en oma na de overdracht nog twee weken op het erf konden blijven.

Mijn piano was naast de piano van oma komen te staan in wat inmiddels ons huis was. Nadat oma nog eens het verhaal had afgestoken over testamenten en dochters en kleinkinderen die heus terug zouden komen, bood ze ons koffie met biscuitjes aan. Alsof er niets aan de hand was. Jack de pianoman draaide nog een sjekkie. Hij vroeg maar niet of hij de piano van oma, die even ontstemd was als de eigenaresse, meteen buiten zou zetten.

Maartje de Gruyter